Op stap met T-Dog Balou

Als vrijwillige begeleidster voelde ik vandaag mijn hart zwellen van trots op mijn lieve T-Dog Balou, maar ook voelde ik een warm gevoel van binnen toen ik de mensen zag reageren op haar. Het is moeilijk te zeggen wie er vandaag meer liefde en geluk voelde: de mensen die we bezochten, de hond of ikzelf. Het was fantastisch! Hieronder een klein verslagje van ons bezoek.

– Geschreven door Hilde

Vandaag zijn we op bezoek gegaan bij woon-zorgcentrum De Zwaluw in Oostende. De mensen zaten al op ons te wachten. De bewoners waren allemaal mensen die behoren tot de meer ervaren leden van onze maatschappij en elkeen leeft in zijn eigen mentale wereldje. Sommigen waren helemaal onervaren in hun contact met honden, anderen veeleer een beetje angstig of afwachtend bij het eerste contact. Maar eens ze haar dichter bij zich kregen, kwamen ze allemaal beetje voor beetje los.

Bij de meer gereserveerde mensen, deed Balou een uiterst voorzichtige toenadering, een beetje op afstand, om de mensen te laten wennen aan haar zachtaardige karakter. Bij de anderen was er dan weer direct oogcontact en heel veel aandacht en liefde. Sommigen hadden zelfs hondensnoepjes bij, en mijmerden naar hun eigen trouwe viervoeter die ze helaas al moesten afgeven. Er ontstond een band tussen onbekenden, onvoorwaardelijk en oprecht.

Balou toonde met veel plezier haar kunstje van “zit, lig, buikje wrijf” en iedereen vond het prachtig. Zelfs de persoon die in een verder gevorderd stadium van mentale afwezigheid verkeerde, was toch even bij ons komen piepen en gaf aan met een klein handgebaar dat hij er was en dat hij Balou ook wilde aaien. Dat was voor mij een fantastische ervaring! Ik kan het gevoel niet beschrijven, maar de woorden die in me opkomen zijn warmte, dankbaarheid, een kleine overwinning en absolute overgave aan het mooie van onze Therapy Dogs-boodschap. Daar doe je het voor!

Bij wijze van afscheid gingen we nog eens voorbij alle mensen langs, een voor een gaven ze Balou een aai. Balou straalde! Na een laatste “zit, lig en buikje wrijf”, kregen we een applausje van iedereen. Alle bewoners en begeleiders gaven aan dat ze Balou en mij graag nog eens willen terugzien.

Het was een fantastische namiddag! En terug thuisgekomen, mocht Balou in de zetel nestelen. Moe, maar voldaan gaf ze zich over aan een welverdiende rust.